فلزکاری، تلفیق هنر و صنعت در سرزمین پارس (قسمت دوم) - مجله سی نوا

هنر فلزکاری از جمله هنرهایی است که در آن هنرمند علاوه بر ذوق و سلیقه هنری، باید صنعتگری ماهر هم باشد. روح بخشیدن به فلز سرد و بی روح و جلا دادن و کار کردن نقوش و کتیبه های زیبا روی آن، قطعا فقط از دستان هنرمندان و صنعت گرانی توانمند بر می آید. در این گزارش دو قسمتی سری به موزه رضا عباسی زده ایم تا با هم نمونه های زیبایی از آثار هنری فلزکاری در آن را ببینیم و با آن ها بیشتر آشنا شویم. امروز در دومین قسمت از این گزارش با هم ادامه توضیحات موزه رضا عباسی درباره فلزکاری را می خوانیم و با بقیه اشیای به نمایش در آمده در این بخش از موزه آشنا می شویم. با خبرنگاران همراه باشید.

صنعتگران در دوران پس از ورود اسلام به ایران از دو روش برای ساخت ظروف فلزی استفاده می نموده اند.

اولین روش این بوده که اشیای ساخته شده از ورقه های مس و آهن و برنج ساخته می شدند.

در این روش به ندرت از طلا و مس استفاده می شد و روی اشیا چکش کاری صورت می گرفت.

در روش دوم روی مفرغ، برنج و مس ریخته گری صورت می گرفت.

در هردو روش پس از ساخت، نقوش را نقره کوبی، طلاکوبی یا کنده کاری می کردند.

در طول چند قرن، صنعت و هنر فلزکاری و اشیای هنری تحولات بسیاری یافت.

تا اینکه در قرن هشتم و نهم به سرحد جلال و شکوه خود رسید.

هنرمندان اشکال و تصاویر باشکوهی را با تزیینات طلاکاری و نقره کوبی به این هنر افزودند.

هنر فلزکاری در این دوران چنان باشکوه و پرپیرایه شد که سرمشق هنرمندان سایر ملت های اسلامی و غیر اسلامی نهاده شد.

در ادامه می توانید تصاویر اختصاصی خبرنگاران از آثار هنری فلزکاری موزه رضا عباسی را مشاهد کنید.

آیا شما قبلا آثار فلزکاری را از نزدیک دیده اید؟ نظر خود را درباره آن ها با خبرنگاران و خوانندگان ما در میان بگذارید.