برد پیت مبتلا به بیماری پروسوپاگنوزیا یا کوری چهره شده است - مجله سی نوا

تا به حال به طور رسمی دلیل مشکل او اعلام نشده، اما خودش معتقد است که دچار اختلال عصبی به نام prosopagnosia یا نابینایی صورت شده است.

البته خیلی ها هستند که در تشخیص چهره و تمیز دادن آن دچار مشکل هستند و یک عمر با آن دست و پنجه نرم می نمایند و نامش را نمی دانند.

مثلا یکی از کاربران توییتر در واکنش به این خبر نوشته: شوهرم هم پروسوپاگنوزیا دارد. این امر روابط اجتماعی روزمره را آنقدر سخت می نماید که فقط شخصی که این بیماری را دارد یا نزدیک به آنهاست، واقعاً می تواند حجم مشکل را درک کند. و هیچ کس هرگز باور نمی نماید که این یک مشکل، یک چیز واقعی است.

البته پیش از این در سال 2013 هم برد پیت به Esquire در خصوص مشکلش گفته بود و این که در یک بازه زمانی، شدت علائم اش آنقدر بد بود که از ترک خانه اش متنفر بود.

بر اساس موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS)، پروسوپاگنوزیا نتیجه از دست دادن حافظه، اختلال بینایی یا اختلالات یادگیری نیست. در عوض، این اختلال از ناهنجاری ها و آسیب شکنج دوکی شکل fusiform سمت راست، بخشی از مغز که مسئول درک صورت و حافظه چهره است، ناشی می گردد.

به عبارت دیگر، مسئله ای در پردازش چهره ها به وجود می آید و نه حافظه.

شدت علائم فرق دارد. برحی حتی در تشخیص چهره اعضای خانواده خود مشکل دارند، در حالی که بعضی از مبتلایان به این اختلال حتی قادر به تشخیص چهره خود نیستند!

اینکه چرا این مشکل در این قسمت مغز به وجود می آید تا به حالا شناخته نشده. دانشمندان قبلاً این اختلال را با سکته مغزی، زوال عصبی یا ژنتیک مرتبط می دانستند. اما این مشکل می تواند بدون هیچ آسیب مغزی آشکاری هم رخ بدهد.

برنامه درمانی اختصاصی خاصی برای این بیماری وجود ندارد، اما راه هایی برای یاری به مبتلایان به نام راهبردهای جبرانی وجود دارد.

برد پیت گفته که بیشتر اوقات نگران است که چون نمی تواند چهره دیگران را تشخیص دهد، آنها فکر نمایند که او گوشه گیر یا سرد است.

پس تاثیر بیماری بر روابط اجتماعی شخص، بی گمان زیاد است.

پروسوپاگنوزیا واژه ای است که دو بخش دارد. بخش یونانی prósōpon به معنای صورت و agnōsía به معنای عدم شناخت.

در پروسوپاگنوزیا سایر جنبه های پردازش بصری (به عنوان مثال، تشخیص اشیاء) و عملکرد فکری (مثلاً، تصمیم گیری) دست نخورده باقی می مانند.

این بیماری می تواند به صورت مادرزادی رخ بدهد یا اکتسابی باشد. یک شکل رشدی بیماری هم وجود دارد.

پروسوپاگنوزی اکتسابی ناشی از آسیب لوب اکسیپیتو - تمپورال است و بیشتر در بزرگسالان دیده می گردد. این بیماری به دو دسته پروسوپاگنوزی ادراکی و ارتباطی تقسیم می گردد.

به این بیماران معمولا آموزش داده می گردد که از تشخیص چهره آگاهانه به صورت ویژگی به ویژگی استفاده نمایند تا از سرنخ هایی مانند لباس، راه رفتن، رنگ مو، رنگ پوست، فرم بدن و صدا هویت اشخاص را تشخیص بدهند.

پروسوپاگنوزیا بعلاوه با سایر اختلالات مرتبط با نواحی مجاور مغز مرتبط است: همیانوپسی چپ،آکروماتوپسی و مشکل در توپوگرافی.

جالب است که در نقظه مقابل این مشکل افرادی هستند که توانایی باورنکردنی در تشخیص چهره ها دارند که به آنها Super recogniser گفته می گردد.

اولین بار در اوایل قرن نوزدهم چنین مسئله ای به صورت مستقل مورد توجه نهاده شد و در اسناد پزشکی از آن صحبت شد.

هاگلینگ جکسون و شارکو در این مورد مطالعه نموده بودند، اما اولین بار در سال 1947 ، یواخیم بودامر، یک متخصص اعصاب آلمانی، نام پروسوپاگنوزی را استفاده کرد . او سه مورد پزشکی را توضیح داد، از جمله یک مرد 24 ساله که گلوله به سرش خورده بود و توانایی تشخیص دوستان، خانواده و حتی صورت خود را از دست داده بود. با این حال، او قادر به تشخیص و شناسایی آنها به وسیله سایر روش های حسی مانند الگوهای شنوایی، لامسه و حتی سایر الگوهای محرک های بینایی (مانند راه رفتن و سایر رفتارهای فیزیکی) بود.

یک مورد بسیار جالب پروسوپاگنوزیا در خصوص شخصب به نامدکتر پ. در کتاب الیور ساکس در سال 1985 در مقاله ای به نام مردی که همسرش را با کلاه اشتباه گرفت، توصیف شده. البته این مورد، یک مورد آگنوزیای بصری کلی است. دکتر پی در مقاله به این صورت توصیف شده که نمی توانست همسرش را از روی صورتش تشخیص دهد، اما می توانست او را از روی صدایش تشخیص دهد.

جالب است که اولیور ساکس مبتلا به پروسوپاگنوزیا بود، اما تا مدت زیادی از آن خبر نداشت.

استیو وزنیاک -یکی از موسسان شرکت اپل- هم پروسوپاگنوزیا دارد.