اسب های عجیبی که انگشت داشتند، عکس - مجله سی نوا

یک تیم تحقیقاتی از بریتانیا، ایالات متحده و هلند سوابق فسیلی پریسوداکتیل ها (موجود سم دار با پنجه های عجیب) را به همراه تصاویری از رد سم اسبان امروزی و جزئیات استخوان های پای آن ها آنالیز کردند تا دریابند چه بر سر آن انگشتان اضافی آمده است.

تحقیقات درمورد پیشینه اسب های امروزی، تغییرات شکل سم آن ها را یک پیشرفت تکاملی در نظر می گیرد. اجداد اسب مانند اولیه یا پگاه اسب، پاهای سم دار با لایه ای نرم در قسمت زیرین و درست مانند خوک های خرطوم دار امروزی یا تاپیر، چهار انگشت در پاهای جلویی و سه انگشت در پاهای عقب داشتند.

پریسوداکتیل های امروزی شامل خانواده اسب سانان می گردد که متشکل از اسب ها، الاغ ها، و گورخرها است. اسب سانان امروزه سم هایی دارند که تنها از یک انگشت، یعنی انگشت سوم اصلی تشکیل شده است. این انگشت با سمی سخت و در عین حال انعطاف پذیر از جنس کراتین احاطه شده است. در قسمت کف سم، برجستگی ضربه گیر شاخی و V شکلی به نام میان سم وجود دارد.

محققان در مقاله خود می نویسند: همراه با تغییر دندان های نوع هیپسودونت (دندان هایی با رشد نامحدود و تاج بلند) برای چریدن یا گنجاندن حداقل مقداری علف در رژیم غذایی، و بزرگتر شدن جثه، این تغییر کالبدشناختی نیز به عنوان سازگاری برای زندگی در زیستگاه های باز تعبیر می گردد.

دیگر پریسوداکتیل های امروزی، خوک های خرطوم دار هستند که هوشمندانه توانسته اند تمام انگشتان پاهای خود را حفظ نمایند. همینطور کرگدن ها، که همچنان عملکرد خوبی داشته اند، ولی با گذشت زمان چهارمین انگشت پای جلویی شان را از دست داده اند و در هرکدام از پاها فقط سه انگشت به جای مانده است.

پای جلو و پای عقب خوک خرطوم دار مالایی (تاپیروس ایندیکوس)

کریستین جنیس، دیرینه شناس مهره داران از دانشگاه بریستول در بریتانیا می گوید: در فسیل اسب های بعدی فقط سه انگشت در جلو و عقب وجود داشت. انگشت های اضافی که به عنوان انگشتان کناری شناخته می شوند، در این اسب ها کوچک تر و کوتاه تر از خوک های خرطوم دار بود و احتمالاً در شرایط عادی به زمین نمی رسید، اما ممکن است در موقعیت های استثنایی مانند لغزیدن یا ضربه های شدید، به یاری اسب ها می آمدند.

پس چگونه اسب های امروزی تنها یک انگشت در هر پا دارند؟ و آن میان سم لاستیک مانند زیرین از کجا آمده است؟ جنیس می افزاید: بخش های بالایی (به جای مانده استخوان های اضافی دست و پا) به صورت استخوان های آتل که با استخوان مرکزی به جای مانده ترکیب شده اند، به جای مانده اند، ولی انگشتان دست و پاها کجا رفته اند؟

اگرچه هیچ استخوان واقعی در قسمت V شکل زیرین میان سم وجود ندارد، اما مطالعه ای در سال 2018 این فرضیه را عنوان کرد که در اسب های امروزی، انگشتان بیرونی در طول نسل ها در سم انگشت مرکزی پا جذب شدند و میان سم را شکل دادند.

مقایسه سم های اسب سه انگشتی منقرض شده هیپاریون و کف پای خوک خرطوم دار (Tapirus indicus) و اسب امروزی

نتایج به دست آمده، تا حدی برمبنای آنالیز آثار سم باقیمانده از یکی از خویشاوندان سه انگشتی اسب به نام هیپاریون است (که نسب مستقیم با اسب های امروزی ندارد) و 3.7 میلیون سال پیش در لائتولی تانزانیا زندگی می نموده است.

درمورد آنالیز نقش سم ها در نمونه لائتولی، نبود میان سم در بخش زیرین سم فرضیه مطالعه سال 2018 را تأیید می نماید. یعنی میان سم های اسب های امروزی از انگشتان کناری گونه هایی مانند هیپاریون گرفته شده است.

اما جنیس و همکارانش اظهار می نمایند که شواهدی علیه این فرضیه نیز وجود دارد، مثلاً رد سم های متعددی که از روی اسب های سه انگشتی باستانی باقیمانده، به وضوح وجود میان سم در قسمت زیرین را نشان می دهد؛ یعنی وجود میان سم در تاریخ اسب ها عمر طولانی تری داشته است. آن ها بعلاوه استدلال می نمایند که میان سم ها در تمام رد سم اسب های امروزی نیز مشاهده پذیر نیست؛ بنابراین فقدان آن در یک رد سم، به معنای نبودنش نیست.

از چپ به راست: رد سم اسب امروزی که میان سم آن قابل مشاهده است، و میان سمی که مشاهده نمی گردد، رد سم اسب سه انگشتی با میان سم قابل مشاهده، و میان سمی که به سختی دیده می گردد.

نتایج به دست آمده، درمورد این فرضیه که میان سم اسب های امروزی از انگشتان کناری اجداد سه انگشتی آن ها تکامل یافته است، تردید ایجاد کرد. آلن وینسلت نویسنده اصلی مقاله، و زیست شناس از مؤسسه علمی سنت جان کاماریلو در ایالات متحده می گوید: میان سم اسب، مستقل از انگشتان پا به عنوان ساختاری منحصربه فرد تکامل یافته است که جذب ضربه و کشش در حین حرکت را فراهم می نماید.

بعلاوه محققان خاطرنشان کردند که اسب های امروزی با تک انگشت، در مقایسه با شکل بیضی آن انگشت در اسب های سه انگشتی، شاید برای توزیع متفاوت وزن پاهای گردتری دارند. آن ها می افزایند میان سم احتمالاً بقایای لایه نرم زیرین فراموش شده در سم است که برای جذب ضربه تغییر شکل داده است.

جنیس این گونه نتیجه گیری می نماید: هرچند این تصور که اسب های امروزی تمام انگشتان پاهای اصلی خود را به عنوان بقایای سم حفظ نموده اند، ایده ای بدیع است، اما می توان نادرست بودن آن را نشان داد.

5858