چه سرنوشتی پیش روی کاوشگرفضایی است که به دست انسان می افتد؟ - مجله سی نوا

غزال زیاری- لحظه ای تصور کنید که انسان ها، یک کاوشگر فرازمینی را که از فاصله ای بسیار دور به سمت زمین آمده را رازگشایی نمایند.

ایوان گوگ، معتقد است که اگر روزی یک کاوشگر فرازمینی به دست انسانها برسد، دانشمندان به آنالیز این کاوشگر خواهند پرداخت و تمام کوشش شان را به کار خواهند گرفت تا راز و رمزهای آن را کشف نموده و در نهایت پس از اتمام تحقیقات شان، آن را در یک موزه خصوصی قرار خواهند داد.

این امکان هم وجود دارد که این کاوشگر به جایی که از آنجا آمده باز پس فرستاده گردد؛ اما اگر این کار را انجام دهیم، با توجه به سرعت آزاردهنده نور، برای آنکه دوباره یک کاوشگر فرازمینی دیگر را ببینیم، مجبور خواهیم بود تا دهه ها و یا شاید هزاران سال دیگر منتظر بمانیم.

طبق مقاله منتشره در مجله بین المللی اختربیولوژی، اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است فکر ما با یک سورپرایز حیرت آور روبرو گردد: چرا که کاوشگر دوم ممکن است قبل از اولی به فضا پرتاب شده باشد و در نتیجه ممکن است کمتر از کاوشگر قبلی برایمان مجذوب کننده و هیجان انگیز باشد.

در مقاله ای که گریم اسمیت از دانشگاه کالیفرنیا نوشته، می خوانیم:اگر یک تمدن دوردست، برنامه ای برای ارسال کاوشگر به مقاصد بین ستاره ای را آغاز کند، احتمالا اولین کاوشگری که به مقصد می رسد، اولین کاوشگر ارسالی از سوی آنها نیست و عملا یکی از پیشرفته ترین کاوشگرهای آنها خواهد بود. این نتیجه گیری بر پایه سناریویی است که در آن تمدن های فرازمینی (ETC) برنامه ای بین ستاره ای را آغاز می نمایند و در جریان آن کاوشگرهای پیچیده ای را به فضا می فرستند که سرعت حرکت شان براساس زمان در طول برنامه افزایش پیدا می نماید.

آنچه اوضاع را گیج نماینده تر می نماید این است که این امکان وجود دارد که اولین کاوشگر بین ستاره ای، حتی به قصد رسیدن به تمدنی دیگر فرستاده نشده باشد (مثل وویجر1 که به قصد انجام مطالعات در فضای بین ستاره ای ارسال شده و هدف از ارسالش، شناسایی تمدن های فرازمینی نبوده)

اسمیت در مقاله خود فرض نموده که تمدن های بیگانه منتظر نمی مانند تا اینکه برنامه سفرهای بین ستاره ای شان به آستانه و سطح تکنولوژیک خاصی برسد و هر زمان که برایشان شدنی و مقدور شده بود،کاوشگرهایشان را اعزام نمایند. البته ما انسان ها هم این کار را نمی کنیم.

اما در مقاله اسمیت این سوال مطرح می گردد: آنها چه کاوشگرهایی را برای اولین بار به منظومه سیاره متفاوتی که در آن تمدنی زندگی می نماید که قادر است این کاوشگر را مال خود کند، می فرستند؟

اسمیت فرض می نماید که یک تمدن فرازمینی هوشمند، با توان ارسال کاوشگر به دنیای بین ستاره ای، بر تکنولوژی خودش اتکا دارد و این فرصت را در اختیار کاوشگرهایش قرار می دهد تا فواصل وسیع تری را با سرعت های به مراتب بالاتری پوشش دهند. با فرض اینکه فناوری های تکنولوژیک ما، به صورت خطی پیشرفت می نمایند، اگر کره زمین هر صد سال یک بار، کاوشگری را به فضا بفرستد و این کار را با وویجر 2 آغاز نموده باشد، این نوع کاوشگرهایی که از الان تا ده هزار سال دیگر به فضا فرستاده می شوند، در کسری از زمانی که طول می کشد تا وویجر 2 به مقصد برسد، همان فاصله را طی خواهند کرد.

اسمیت این سناریوی کاملا فرضی را در مقاله اش استقرا نموده و یادآوری می نماید که صد و چهلمین کاوشگری که 14هزار سال بعد از الان، به فضا و به همان مقصدی که وویجر 2 رفت، ارسال گردد، تقریبا دو میلیون سال زودتر از وویجر2 به آنجا می رسد. به طور خلاصه، اگر آنها این کاوشگرها را دریافت نمایند، یک تمدن فرازمینی به جای ترتیبی که مدنظر است، سینگالهای گیج نماینده ای را دریافت خواهد نمود.

در مقاله او می خوانیم:تمدن های فرازمینی، در حال حاضر اطلاعات به مراتب بیشتری در خصوص بشریت در مقایسه با آنچه که ممکن است در یک فضاپیمای کامل پر از داده های طلایی گنجانده شده باشد، دارند. این دقیقا مثل پیدا کردن اثر هنری یک کودک و نشان دادن این اثر به او در سن 80 سالگی است.

ولی اگر پیشرفت های تکنولوژیک به جای آنکه به صورت خطی باشند، به صورت تصاعدی پیش می رفتند، چه اتفاقی می افتاد؟ به طور ساده، تفاوت بین زمانی که طول می کشید تا کاوشگرهای ابتدایی به مقصد برسند، در مقایسه با تکرار این اتفاق در آینده به مراتب بیشتر خواهد بود.

قطعا افکار و آزمایش های اسمیت ممکن است در حد حدس و حدس باشد ولی در صورتی که تمدنی فرازمینی، کوششی برای تماس گرفتن با ما انجام داده باشد، آمادگی برای برقراری این تماس هیچ ضرری نخواهد داشت.

منبع: futurism